Wilt u betrokken, bewust, warm, actief, rustig, passend, intiem en/of aandachtig afscheid nemen van uw ouder, partner, kind, familielid of vriend(in) en wilt u daarbij ondersteund worden door een onafhankelijke, betrokken uitvaartbegeleidster die ruim tijd voor u kan uittrekken en aandacht voor u heeft, dan kan ik u van dienst zijn.

Ik ben Gita Beets. Ik begeleid uitvaarten in de regio Den Haag. U kunt mij dag en nacht bellen op nummer

06 - 20 40 55 61.

Op deze blog schrijf ik artikelen over wat ik voor u kan betekenen en over wat mij bezig houdt. U kunt meer informatie vinden over betrokken uitvaarten op mijn site www.betrokkenuitvaarten.nl.

maandag 22 november 2010

een ontwapenende ontmoeting in rouw

Soms gebeurt het zomaar! Een bijzondere ontmoeting met een bijzonder mens op een moment dat je dat helemaal niet verwacht. Iemand die zomaar zijn ziel opent en zijn emoties voor je neerlegt, zijn leed met je durft te delen, een moment van diep menselijk contact. En het enige dat je daarvoor eigenlijk hoeft te doen is je open stellen en even te luisteren.

Afgelopen zaterdag stond ik voor een buurtwinkel, met mijn fiets aan de hand te wachten op mijn dochter die binnen het een en ander te regelen had voor een winkelstage voor school. Er kwam een vrouw van rond de 70 mijn richting op lopen. Ze had een verzorgd en opgemaakt gezicht, een kleurige jas en baret (eigenlijk weet ik niet eens zeker of ze er wel zo uitzag, maar dit is het beeld van mijn herinnering). Heel open passeerde ze me en zei me gedag. Het was zo open dat ik het als heel ontwapenend ervoer. Ik zei haar gedag terug en registreerde de enveloppe in haar hand. Terwijl ze langs me heen liep vroeg ze: "Het is toch zondag vandaag?". Ik antwoordde haar dat het zaterdag was, waarop zij haar hoofd naar me omdraaide en zei "ik ben ook zo in de war!" Vervolgens liep ze naar de brievenbus even verderop en postte de brief.

Even later vatte ze de terugweg aan. Ze liep weer langs me en stopte om te verklaren waarom ze zo in de war was. Ze had namelijk recentelijk twee van haar kinderen verloren. Haar gezicht straalde nog dezelfde openheid uit als even daarvoor. Je kon dit leed er niet van af lezen. Je kon er niet van af lezen hoe verdrietig ze was, hoe verloren ze zich voelde. Je kon er ook niet van af lezen hoeveel moeite haar gewone dagelijkse handelingen kostte en hoe onzeker ze zich voelde in dit voor haar nieuwe lege universum.

Vanwege mijn vak heb ik natuurlijk veel met rouwende mensen te maken en veel over rouw gelezen, en ik zei haar dat problemen met het geheugen veel voorkomen bij rouwende mensen. Dat je dan niets kunt onthouden, dat je je niet goed kunt concentreren. Ze voelde zich kennelijk gehoord en vertelde verder over een probleem dat ze had. Ze durfde namelijk niet meer met de bus en de tram. Vaak ging ze nu te voet, want dat ging nog prima, maar soms vond ze dat toch heel erg onhandig. En eigenlijk moest ze er ook een beetje om lachen. We praatten een beetje over de mogelijkheden tot ze tot de conclusie kwam dat ze het eigenlijk gewoon toch maar moest doen. Dat wat eerst heel gewoon was in haar leven om te doen, was in deze periode van rouw opeens een probleem geworden. Ze wist gewoon niet meer hoe het moest. Door er even over te praten voelde ze zich een beetje sterker worden, en verzamelde ze, op dat moment in ieder geval, wat moed.

Na de bus en tram kwam haar eetpatroon aan de orde. Ze vertelde dat ze eerst helemaal niet meer wilde eten, maar dat dat nu helemaal over was. Ze at hardstikke goed en was zelfs heerlijk gaan snoepen. Iets wat ze vroeger echt helemaal niet deed. Ik vertelde haar dat rouwen echt heel hard werken is en dat ze daarom misschien zin in en behoefte had aan die zoetigheid. Ze stond letterlijk een tijdje helemaal stil die woorden te overdenken. Toen knikte ze.
We praatten nog even waarna ze me bedankte voor het luisteren en ik haar voor het gesprek. Een gesprek wat al met al misschien 5 minuten heeft geduurd, maar een onuitwisbare indruk op me heeft gemaakt.

maandag 8 november 2010

kind en uitvaart:
5 tips om kinderen te betrekken bij afscheid nemen

Valt u dat ook op? Bij een uitvaart zijn kinderen vaak een vergeten groep. Zij zijn bij uitvaarten niet aanwezig of er wordt weinig rekening gehouden met hun aanwezigheid. Ook bij de voorbereidingen worden kinderen vaak nauwelijks betrokken. Jammer, een gemiste kans! Zowel voor de kinderen als voor de volwassenen om hen heen. De kinderen kunnen daardoor het gevoel krijgen niet voor vol te worden aangezien, of er niet toe te doen. De volwassenen moeten het zonder hun eigenzinnige en magnifieke bijdrage en troostrijke gedachten of nuchtere kijk stellen. Het is voor beiden moeilijk elkaars verdriet te zien. Door samen invulling te geven aan afscheid nemen, samen dingen te doen en verdriet te ventileren kan ook een enorme saamhorigheid, versterking van de onderlinge band en begrip ontstaan.

Daarom heb ik voor u 5 tips verzameld om kinderen bij een afscheid te betrekken.

1. Versier samen de kist. Aan de buitenkant of aan de binnenkant van het deksel of maak samen een groot schilderij als de kist zoiets niet toelaat. Geef iedereen een deel dat ze helemaal naar eigen inzicht kunnen versieren, zodat ook echt ieders gevoel en creativiteit naar buiten kan komen. Neem er de tijd voor, het hoeft niet in één keer af. Je kunt er dagen aan schaven, maar het kan ook een kwestie zijn van 5 minuten. Een moeder zei: “Het versieren van het kistje, was een onverwacht verbazingwekkend leuke activiteit.”

2. Maak in een workshop-achtige setting met elkaar onder begeleiding zelf één of meerdere bloemstukken. Van te voren maakt u met de workshopleider/bloemist een plan, welke bloemen, takken, voorwerpen enzovoort in het bloemstuk terug zullen komen. Op de afgesproken dag ligt al het benodigde materiaal voor u klaar. Samen maakt u het meest persoonlijke bloemstuk dat u kunt bedenken. Al pratend en doend komen ook weer ieders kwaliteiten aan de orde.

3. Draag met elkaar de kist. De techniek kun je van te voren met elkaar oefenen, zodat je op de dag van de uitvaart niet voor verrassingen komt te staan. Als de kinderen nog te klein zijn om te dragen, kun je ze ook een verbinding laten maken met de kist door bijvoorbeeld linten of touw aan de kist te bevestigen, die de kinderen kunnen vasthouden. Zo hebben ook zij het gevoel er bij te horen.

4. Lees tijdens de afscheidsdienst een verhaal voor speciaal gericht tot de kinderen en de leeftijdsgroep waartoe de aanwezige kinderen behoren. Ook voor de volwassenen kan dit prettig zijn om naar te luisteren. De eenvoud, symboliek en rechtstreekse onomwonden taal kunnen een welkome aanvulling zijn op verhalen over iemands leven en gedichten. Bij een uitvaart, die ik onlangs begeleidde, werd het verhaal voor de kinderen als zeer treffend ervaren. Men vroeg een kopie van het verhaal om het ook in een andere herdenkingssetting voor te lezen, voor mensen die de uitvaart hadden gemist.

5. Knoop aan het verhaal een ritueel vast dat uitgevoerd kan worden door kinderen en volwassenen, waarbij je fysiek iets moet doen om het afscheid nemen ook met je hele lijf te ervaren of symbolisch het afscheid nemen zichtbaar te maken.

Wilt u een afscheid meer afstemmen op ook de jongere leeftijdscategorieën? Ik help u graag bij de invulling van een afscheid met kinderen. Ik deel graag mijn ideeën, adressen, technieken, kennis en vaardigheden met u. Laat u verrassen door uw prachtige kroost en geniet van hun bijzondere kijk op leven en dood, door uw verdriet heen.