Wilt u betrokken, bewust, warm, actief, rustig, passend, intiem en/of aandachtig afscheid nemen van uw ouder, partner, kind, familielid of vriend(in) en wilt u daarbij ondersteund worden door een onafhankelijke, betrokken uitvaartbegeleidster die ruim tijd voor u kan uittrekken en aandacht voor u heeft, dan kan ik u van dienst zijn.

Ik ben Gita Beets. Ik begeleid uitvaarten in de regio Den Haag. U kunt mij dag en nacht bellen op nummer

06 - 20 40 55 61.

Op deze blog schrijf ik artikelen over wat ik voor u kan betekenen en over wat mij bezig houdt. U kunt meer informatie vinden over betrokken uitvaarten op mijn site www.betrokkenuitvaarten.nl.

maandag 22 november 2010

een ontwapenende ontmoeting in rouw

Soms gebeurt het zomaar! Een bijzondere ontmoeting met een bijzonder mens op een moment dat je dat helemaal niet verwacht. Iemand die zomaar zijn ziel opent en zijn emoties voor je neerlegt, zijn leed met je durft te delen, een moment van diep menselijk contact. En het enige dat je daarvoor eigenlijk hoeft te doen is je open stellen en even te luisteren.

Afgelopen zaterdag stond ik voor een buurtwinkel, met mijn fiets aan de hand te wachten op mijn dochter die binnen het een en ander te regelen had voor een winkelstage voor school. Er kwam een vrouw van rond de 70 mijn richting op lopen. Ze had een verzorgd en opgemaakt gezicht, een kleurige jas en baret (eigenlijk weet ik niet eens zeker of ze er wel zo uitzag, maar dit is het beeld van mijn herinnering). Heel open passeerde ze me en zei me gedag. Het was zo open dat ik het als heel ontwapenend ervoer. Ik zei haar gedag terug en registreerde de enveloppe in haar hand. Terwijl ze langs me heen liep vroeg ze: "Het is toch zondag vandaag?". Ik antwoordde haar dat het zaterdag was, waarop zij haar hoofd naar me omdraaide en zei "ik ben ook zo in de war!" Vervolgens liep ze naar de brievenbus even verderop en postte de brief.

Even later vatte ze de terugweg aan. Ze liep weer langs me en stopte om te verklaren waarom ze zo in de war was. Ze had namelijk recentelijk twee van haar kinderen verloren. Haar gezicht straalde nog dezelfde openheid uit als even daarvoor. Je kon dit leed er niet van af lezen. Je kon er niet van af lezen hoe verdrietig ze was, hoe verloren ze zich voelde. Je kon er ook niet van af lezen hoeveel moeite haar gewone dagelijkse handelingen kostte en hoe onzeker ze zich voelde in dit voor haar nieuwe lege universum.

Vanwege mijn vak heb ik natuurlijk veel met rouwende mensen te maken en veel over rouw gelezen, en ik zei haar dat problemen met het geheugen veel voorkomen bij rouwende mensen. Dat je dan niets kunt onthouden, dat je je niet goed kunt concentreren. Ze voelde zich kennelijk gehoord en vertelde verder over een probleem dat ze had. Ze durfde namelijk niet meer met de bus en de tram. Vaak ging ze nu te voet, want dat ging nog prima, maar soms vond ze dat toch heel erg onhandig. En eigenlijk moest ze er ook een beetje om lachen. We praatten een beetje over de mogelijkheden tot ze tot de conclusie kwam dat ze het eigenlijk gewoon toch maar moest doen. Dat wat eerst heel gewoon was in haar leven om te doen, was in deze periode van rouw opeens een probleem geworden. Ze wist gewoon niet meer hoe het moest. Door er even over te praten voelde ze zich een beetje sterker worden, en verzamelde ze, op dat moment in ieder geval, wat moed.

Na de bus en tram kwam haar eetpatroon aan de orde. Ze vertelde dat ze eerst helemaal niet meer wilde eten, maar dat dat nu helemaal over was. Ze at hardstikke goed en was zelfs heerlijk gaan snoepen. Iets wat ze vroeger echt helemaal niet deed. Ik vertelde haar dat rouwen echt heel hard werken is en dat ze daarom misschien zin in en behoefte had aan die zoetigheid. Ze stond letterlijk een tijdje helemaal stil die woorden te overdenken. Toen knikte ze.
We praatten nog even waarna ze me bedankte voor het luisteren en ik haar voor het gesprek. Een gesprek wat al met al misschien 5 minuten heeft geduurd, maar een onuitwisbare indruk op me heeft gemaakt.

maandag 8 november 2010

kind en uitvaart:
5 tips om kinderen te betrekken bij afscheid nemen

Valt u dat ook op? Bij een uitvaart zijn kinderen vaak een vergeten groep. Zij zijn bij uitvaarten niet aanwezig of er wordt weinig rekening gehouden met hun aanwezigheid. Ook bij de voorbereidingen worden kinderen vaak nauwelijks betrokken. Jammer, een gemiste kans! Zowel voor de kinderen als voor de volwassenen om hen heen. De kinderen kunnen daardoor het gevoel krijgen niet voor vol te worden aangezien, of er niet toe te doen. De volwassenen moeten het zonder hun eigenzinnige en magnifieke bijdrage en troostrijke gedachten of nuchtere kijk stellen. Het is voor beiden moeilijk elkaars verdriet te zien. Door samen invulling te geven aan afscheid nemen, samen dingen te doen en verdriet te ventileren kan ook een enorme saamhorigheid, versterking van de onderlinge band en begrip ontstaan.

Daarom heb ik voor u 5 tips verzameld om kinderen bij een afscheid te betrekken.

1. Versier samen de kist. Aan de buitenkant of aan de binnenkant van het deksel of maak samen een groot schilderij als de kist zoiets niet toelaat. Geef iedereen een deel dat ze helemaal naar eigen inzicht kunnen versieren, zodat ook echt ieders gevoel en creativiteit naar buiten kan komen. Neem er de tijd voor, het hoeft niet in één keer af. Je kunt er dagen aan schaven, maar het kan ook een kwestie zijn van 5 minuten. Een moeder zei: “Het versieren van het kistje, was een onverwacht verbazingwekkend leuke activiteit.”

2. Maak in een workshop-achtige setting met elkaar onder begeleiding zelf één of meerdere bloemstukken. Van te voren maakt u met de workshopleider/bloemist een plan, welke bloemen, takken, voorwerpen enzovoort in het bloemstuk terug zullen komen. Op de afgesproken dag ligt al het benodigde materiaal voor u klaar. Samen maakt u het meest persoonlijke bloemstuk dat u kunt bedenken. Al pratend en doend komen ook weer ieders kwaliteiten aan de orde.

3. Draag met elkaar de kist. De techniek kun je van te voren met elkaar oefenen, zodat je op de dag van de uitvaart niet voor verrassingen komt te staan. Als de kinderen nog te klein zijn om te dragen, kun je ze ook een verbinding laten maken met de kist door bijvoorbeeld linten of touw aan de kist te bevestigen, die de kinderen kunnen vasthouden. Zo hebben ook zij het gevoel er bij te horen.

4. Lees tijdens de afscheidsdienst een verhaal voor speciaal gericht tot de kinderen en de leeftijdsgroep waartoe de aanwezige kinderen behoren. Ook voor de volwassenen kan dit prettig zijn om naar te luisteren. De eenvoud, symboliek en rechtstreekse onomwonden taal kunnen een welkome aanvulling zijn op verhalen over iemands leven en gedichten. Bij een uitvaart, die ik onlangs begeleidde, werd het verhaal voor de kinderen als zeer treffend ervaren. Men vroeg een kopie van het verhaal om het ook in een andere herdenkingssetting voor te lezen, voor mensen die de uitvaart hadden gemist.

5. Knoop aan het verhaal een ritueel vast dat uitgevoerd kan worden door kinderen en volwassenen, waarbij je fysiek iets moet doen om het afscheid nemen ook met je hele lijf te ervaren of symbolisch het afscheid nemen zichtbaar te maken.

Wilt u een afscheid meer afstemmen op ook de jongere leeftijdscategorieën? Ik help u graag bij de invulling van een afscheid met kinderen. Ik deel graag mijn ideeën, adressen, technieken, kennis en vaardigheden met u. Laat u verrassen door uw prachtige kroost en geniet van hun bijzondere kijk op leven en dood, door uw verdriet heen.

zondag 10 oktober 2010

mee tot het bittere eind

Bij een begrafenis begeleid je je dierbare meestal helemaal tot aan het graf, verder kun je niet mee. Ik vind dat persoonlijk een mooi ritueel, een afgerond afscheid. Een afscheid tot het bittere eind.
Bij een crematie is het heel gebruikelijk afscheid te nemen van je dierbare in de aula van het crematorium. Van wat daarna nog gebeurt heb je eigenlijk geen weet meer. Toch bieden veel crematoria de mogelijkheid je dierbare, ook daar, te begeleiden tot het eind. Je kunt, als je dat wilt, mee naar de oven en bij het invoeren in de oven aanwezig zijn.

Wat maakt dat het bij een begrafenis in onze cultuur als normaal wordt gezien dit te doen en bij een crematie niet? Laatst begeleidde ik een uitvaart waarbij een deel van de familie koos voor meegaan en een ander deel voor een eerder moment van afscheid nemen. Voor ieder was er de mogelijkheid te kiezen voor een moment dat hen paste.

Na een mogelijkheid van afscheid nemen voor vrienden en bekenden, het sluiten van de kist door de familie en een zeer persoonlijke kerkdienst en koffietafel werd vader en opa in besloten kring naar het crematorium gebracht. De rouw- en volgauto's stopten bij het hek bij de ingang van het crematorium. De familie stapte uit. Zij begeleidden hem lopend achter de rouwauto naar de ingang van het gebouw. De drie kleinkinderen (vroege tieners) liepen zo dicht op de auto dat hun neuzen wel tegen de achterruit van de rouwauto leken geplakt. Ze weken geen moment van deze positie. De volwassenen liepen er in eigen tempo rustig achteraan. Bij de deur aangekomen splitste het gezelschap zich als vanzelf. De kist werd uit de rouwauto, op een rijdende baar gezet. De crematorium medewerkster zocht "de sticker", die ze niet direct kon vinden. En meteen kwamen de eerste vragen al. Zit er een sticker op? Waarom eigenlijk? Het is wettelijk verplicht en dient ervoor om er zeker van te zijn dat het hier de juiste persoon betreft. Nou weten wij wel honderd procent zeker dat het hier klopt natuurlijk, maar je kunt je ook situaties voorstellen dat het niet zo duidelijk is.

De kist met het lichaam van vader en opa ging met de lift. Een deel van de familie en ik liepen met de trap naar beneden. Daarna gingen we gezamenlijk de ruimte in waar twee ovens staan. Deze ovenruimte is ruim en ziet er wel heel netjes uit, maar een ovenruimte is wat het is. Het is er niet sfeervol, maar wel heel functioneel. De kist werd voor de oven geschoven en op het invoersysteem geplaatst. Er werd een vuurvast steentje met een nummer ter identificatie op de kist gelegd. Een steentje dat naderhand ook in de asbus meegaat. De dochter pakte haar fototoestel en legde alles vast. De ovenist maakte de oven gereed, en opende de oven. Een oranje gloed trad ons tegemoet, de kinderen en volwassenen bogen zich voorover, de kist gleed naar binnen, bestuurd door de ovenist. Toen de kist goed stond schoof de ovendeur langzaam naar beneden dicht. Een kleindochter zeeg op haar knieën en een kleinzoon stond zowat dubbel geklapt om tot het allerlaatste moment in hen op te nemen wat er gebeurde. En toen was de oven weer dicht.

Bij het naar buiten gaan kwamen de vragen en opmerkingen. "Hoe lang duurt dat nou eigenlijk?" (circa 1,5 uur) "ik zag dat er water op de kist werd gesproeid" (koeling zodat de vlammen niet direct uit de oven slaan), "ik zag allemaal stoom" en "ik zag dat de kist vlam vatte". Allemaal wilden ze graag weten hoe het eigenlijk verder ging. We namen rustig de tijd alle vragen te beantwoorden en zochten toen de wachtende familieleden weer op.

donderdag 16 september 2010

een prijzig afscheid? de uitvaartnota uitgelegd.

In het tijdschrift Kassa nr. 4, september 2010 is het artikel “een prijzig afscheid” gepubliceerd. Dit artikel gaat over de kosten van een uitvaart. Klik hier om het artikel uit Kassa te lezen.
Onvermijdelijk kom je dan op de vraag wat er nu precies in de verschillende kostenposten die op een uitvaartnota staan, is ondergebracht. Dat is echter niet eenduidig en verschilt per uitvaartondernemer. Het hangt van de visie van de uitvaartondernemer af hoe de rekening is opgebouwd.

In het artikel staat: “dat leveranciers goedkoper inkopen dan verkopen is natuurlijk handelspraktijk”. Maar voel ik mij als zelfstandig uitvaartonderneemster dan een leverancier?
Nee, persoonlijk voel ik me meer een adviseur. U huurt mijn expertise in om
• uw dierbare te verzorgen of onder begeleiding zelf te verzorgen;
• u te helpen met de organisatie van het afscheid en eventueel de invulling daarvan;
• u te begeleiden bij keuzes van producten en diensten en
• om u emotioneel te ondersteunen.
Voor deze kennis en diensten betaalt u mij per uur.

Zodra ik winst maak op producten of diensten van derden kan ik er in theorie baat bij hebben deze zoveel mogelijk en zo duur mogelijk aan u te verkopen. Vooral in mijn eigen ogen verlies ik dan mijn onafhankelijkheid. Ik wil dat het mij niet uitmaakt of u bijvoorbeeld zelf een kist timmert of koopt, of een kist bij mij bestelt. Ik adviseer u over juiste maten of bestel de door u gewenste kist of we bepalen samen wat het wenselijke omhulsel is. U betaalt dan de voor mij geldende inkoopsprijs voor het product of dienst (de kist in het voorbeeld). Ook provisies die ik krijg gaan rechtstreeks terug naar u. U betaalt mij immers al per uur voor mijn geleverde diensten en expertise.

Dat uurtarief is een bruto tarief, daar zitten dingen in als kantoorkosten, investeringen, het gebruik van een aantal materialen, autokosten etc., en het feit dat ik dag en nacht bereikbaar ben. Ook het eventuele in het artikel genoemde risico dat u de nota niet betaalt is hierin opgenomen. Dat uurloon is dan ook niet laag. Echter transparant is het wel.
De begeleiding van een gemiddelde uitvaart kost ongeveer 20 tot 30 uur. Als u de kosten van een uitvaart wilt terugbrengen tot een minimum, kunnen we in overleg proberen zo min mogelijk van mijn uren te verbruiken. Dat betekent dat u heel veel zelf moet doen. Maar u kunt ook kiezen voor een zeer uitgebreide ondersteuning. De kosten van de uitvaart gaan daarmee natuurlijk omhoog.
Het voelt, voor mij in ieder geval, raar uren door te berekenen op de nota én daarboven op ook nog eens winst op producten en diensten te maken!

Wanneer ik de nota van de uitvaart met alle kosten na circa twee weken bij u kom brengen, heb ik ook een kopie van alle relevante facturen van derden bij de nota gevoegd. Op de nota staan alle gemaakte kosten en de door mij gedeclareerde, met u afgestemde uren. Op deze manier probeer ik de kosten transparant te houden.

donderdag 19 augustus 2010

fairtrade uitvaartproducten

Als uitvaartonderneemster maak ik natuurlijk geen producten. Wel gebruik ik producten in mijn bedrijf, ik bied ze aan aan families en ik adviseer en informeer over wat er zoal aan uitvaartproducten op de markt is.
Persoonlijk heb ik een zwak voor fairtrade producten en de mensen en bedrijven die zich daar voor inzetten. Naast het feit dat ik weet dat er eerlijk handel wordt gedreven, vind ik het vaak ook hele mooie ambachtelijk gemaakte artikelen. Ook in de uitvaartwereld beginnen fairtrade producten een plek te veroveren.

Maar wat heeft u daar nu aan als u van mijn diensten gebruik maakt ?

'betrokken uitvaarten' heeft u onder andere het volgende te bieden:

- in mijn assortiment omhulsels zitten naast de omhulsels van grote fabrikanten ook omhulsels van kleine bedrijven en zelfstandigen, maar ook fairtrade manden en kisten van bananenblad, het blad van wilde ananas, of bamboe.
- u kunt bij een opbaring of afscheidsdienst gebruik maken van fairtrade bamboe-schragen.
Manden/kisten

- alle presentatiemappen en albums, met artikelen zoals kaarten en omhulsels, zijn prachtige fairtrade-producten van zandkleurig papier, gemaakt van boombast. Dit heeft een warme, eenvoudige uitstraling.
- u heeft een ruime keus uit verschillende kleuren en soorten fairtrade condoleance registers.
- na afloop van de uitvaart krijgt u alle bescheiden in een bijbehorende fairtrade doos.
Mappen/albums/registers en papier

- de doos met bescheiden krijgt u in een fairtrade draagtas van gerecycled plastic mee naar huis.
Plastic tassen

- stoffen die ik graag gebruik zijn fairtrade stoffen van natuurlijke materialen met prachtige patronen en kleuren. (In de huisstijl van betrokken uitvaarten is één van deze stoffen als basis gebruikt.)
Stoffen

- betrokkenheid bij mens en milieu

dinsdag 29 juni 2010

reünie

Het is inmiddels een jaar geleden dat ik mijn opleiding bij Meander Uitvaartopleidingen afsloot. Elke donderdag kwamen, een schooljaar lang, 18 vrouwen van zeer verschillend pluimage, maar met een gedeelde passie en belangstelling, bij elkaar. Meestal integraal en voor de meer intiemere, moeilijke of emotionele onderwerpen verdeelden we ons per regio in groepjes van zes. Zo leerde ik 18 prachtige vrouwen kennen. Stuk voor stuk sprankelende, initiatiefrijke, levenslustige verrassende vrouwen op zoek naar verdieping en zingeving van hun leven. Met sommigen heb je zoals dat gaat als vanzelf wat meer contact dan met anderen, misschien omdat je meer gemeen hebt, maar ook gewoonweg omdat ze dichterbij wonen, of uiteindelijk een min of meer gelijkluidend pad bewandelen na de opleiding.

Vorig jaar werd het jaar afgesloten met een gezamenlijke bijeenkomst in Naarden Vesting. Helaas kon ik daar toen niet bij zijn. Gelukkig hebben we dit feestje het afgelopen weekend nog eens dunnetjes overgedaan. Het was heerlijk warm, zwoel weer. We verzamelden wederom in Naarden Vesting in een pittoresk huisje met kleine binnentuin van een van ons. Onder de parasols kwebbelden we met zijn veertienen en een kop koffie in onze hand over al onze ervaringen en ontplooide initiatieven in het afgelopen jaar.

Na een uurtje arriveerde de singer songwriter Marcel Luntungan die ons, tussen ons in gezeten, trakteerde op een aantal prachtige bekende covers en eigen nummers uit zijn uitvaart repertoire. De zwoele wind droeg de klanken van de gitaar en zijn stem de aangrenzende tuinen in. Na afloop wisselden we visitekaartjes met Marcel uit om hem in ons livemuziek assortiment op te nemen en gingen we verder met een picknick aan de overkant van de straat onder een grote eikenboom, midden op de muren van de vesting. De meegebrachte kleedjes en etenswaren werden uitgestald. Om de beurt vertelden we na de lunch nu aan de groep waar we zoal mee bezig waren en voor we het wisten was de dag alweer om en aanvaarden we de terugreis naar huis. Geïnspireerd en voldaan en met de belofte van weer een reünie in het volgende jaar op zak.

donderdag 25 maart 2010

auto swap

Een jaar geleden reden we met ons gezin nog in een knalgroene Mazda. Makkelijk want dat ding kon je uit duizenden herkennen in straten en op parkeerplaatsen met alleen maar blik. Bart vond echter dat een uitvaartbegeleider zich in een respectabele auto moet presenteren. Ik heb helemaal niets met auto's en weet van niemand waarin hij rijdt, maar ik weet dat veel mensen daar anders over denken. Ook al interesseert het mij niet, hij heeft waarschijnlijk wel gelijk.
Er kwam een mooie glimmende goudkleurige Mazda voor in de plaats. Een ruime auto waar best veel in kan en een automaat, lekker makkelijk in de stad. Langzamerhand verzamelde ik spullen voor mijn bedrijf. Bamboe-schragen, een koeling, een schaarwagen en een opbaarplank. Alles past in de auto maar echt makkelijk is het niet. En de opbaarplank past prima, maar een kist zou er niet in kunnen. En eigenlijk vind ik dat laatste niet prettig, want ik ben graag onafhankelijk. De jongens van het rouwvervoer rijden graag en draaien hun hand nergens voor om, maar het is toch prettig als je ook iets zelf kan doen als het nodig mocht zijn.

Dus Bart is zich al een aantal maanden aan het orienteren op een stationwagen. Wederom Bart, want als ik moet nadenken over het kopen van een auto (en voor mijn gevoel hadden we de huidige auto nog maar net) word ik al opstandig. Ik vind het gewoon zonde, terwijl ik wel geniet van het rijden in een goede auto en ook nog vind dat hij het altijd moet doen. Het is tenslotte slechts een gebruiksvoorwerp, net als een computer.

Van het weekend was het dan zover. Onze garage had een tweedehands Mazda station binnen gekregen en dus gingen we op pad. Een glimmende donkergrijze limousine, niks mis mee. Terwijl ik een rondje langs de te koop staande auto's liep, die me eigenlijk niets interesseerde, onderhandelde Bart met de garagist. Ik hield me er verre van. Onderhandelen en auto's kopen is gewoon niet mijn ding.

Nu staat hij voor de deur te glimmen. Wie had ooit gedacht, dat ik nog eens de bezitter zou zijn van zo'n wagen. Ik niet in ieder geval.