Wilt u betrokken, bewust, warm, actief, rustig, passend, intiem en/of aandachtig afscheid nemen van uw ouder, partner, kind, familielid of vriend(in) en wilt u daarbij ondersteund worden door een onafhankelijke, betrokken uitvaartbegeleidster die ruim tijd voor u kan uittrekken en aandacht voor u heeft, dan kan ik u van dienst zijn.

Ik ben Gita Beets. Ik begeleid uitvaarten in de regio Den Haag. U kunt mij dag en nacht bellen op nummer

06 - 20 40 55 61.

Op deze blog schrijf ik artikelen over wat ik voor u kan betekenen en over wat mij bezig houdt. U kunt meer informatie vinden over betrokken uitvaarten op mijn site www.betrokkenuitvaarten.nl.

woensdag 25 december 2013

de wade van Mirjam

In Mirjam’s woonkamer hing een rode sari, die dienst deed als gordijn. De sari had Mirjam zelf gekocht toen ze ooit voor een dienstreis in Bangladesh vertoefde. Deze sari moest na Mirjam’s overlijden omgetoverd worden tot wade. Ze wilde daarnaast op een opbaarplank worden opgebaard en gecremeerd. De opbaring zou dan het liefst moeten plaats vinden in haar eigen woonkamer.

Op een dag liet Mirjam’s lichamelijke gezondheid het niet meer toe dat ze voor zichzelf kon zorgen en zij verhuisde naar het Jacobs Hospice. Mirjam verliet haar flat om er niet meer terug te keren. Ze aanvaarde haar lot. Ze had meer dan 25 jaar lang met heel veel plezier in dit huis gewoond, maar nu richtte ze haar blik op wat nu nodig was. Het was goed zo. Ik zat aan haar bed en we bespraken wat  een goede opbaarplek zou zijn. De flat was 2 hoog, zonder lift en ook zij zag een hoop gesjouw niet zitten. De opties gleden voorbij tot we uitkwamen bij het huis van mijn broer. Beneden, een serre, Den Haag en goed toegankelijk. Nu moesten we het nog met mijn broer overleggen. Dat deed Mirjam graag zelf. Het bleek een uitvoerbaar plan en Mirjam voelde zich op die plek ook thuis. Het deed haar goed te weten dat ze in zijn serre kwam te liggen.
Mirjam’s toestand verslechterde heel snel en we besloten bij haar te gaan waken. Haar broer, mijn broer, mijn zus, een vriendin en ik. Met zijn vijven omringden we haar continu, knuffelde haar en hielden haar hand vast. Na een paar dagen toen we allemaal om haar bed dwarrelden en net verse koffie en thee hadden gekregen van een hospice-medewerker en met zijn allen bij haar een kop wilde drinken, lichtte ze haar hand op en maakte lome zwaaiende bewegingen. De sfeer in de kamer veranderde in een seconde. We pakten haar met zijn allen beet en huilend begeleidden we haar op haar laatste tedere schreden hier op aarde.

Samen met mijn zus kleedden we Mirjam aan in haar zelf uitgezochte kleding. Mirjam bleef in het hospice tot de volgende dag. Zo hadden wij tijd de serre van mijn broer en de wade klaar te maken. We knipten de Sari in tweeën en naaide de lange zijde aan elkaar om een lap van 2 bij 3 te krijgen. De stof bleek erg dun te zijn. Om de wade wat meer dikte te geven gebruikten we een zachte flanellen wade, die ik op voorraad heb liggen, als binnenwade en we gebruikten mijn opbaarplank. We legden Mirjam de volgende dag in haar rode wade, in de serre.  Het was ontzettend mooi. Sprookjesachtig. Sereen.

De avond voor de afscheidsbijeenkomst sloten we de wade met zijn vijven.  De afscheidsbijeenkomst hielden we ook in het huis van mijn broer. Met zijn vijftigen, intiem zittend, op banken en kussens stilletjes luisterend naar live muziek en alles wat bij een afscheid hoort en daarna borrelend met Mirjam, in de rode wade, in de serre, in ons midden. In de avond brachten we Mirjam met zijn vijven weg. Met Mirjam in mijn auto, reden we in stoet over de boulevard naar het crematorium. Met zijn vijven brachten we haar naar de oven en zagen hoe onze Mir in haar rode wade werd omringd door zacht likkende vlammen, voordat de deur van de oven sloot.