Wilt u betrokken, bewust, warm, actief, rustig, passend, intiem en/of aandachtig afscheid nemen van uw ouder, partner, kind, familielid of vriend(in) en wilt u daarbij ondersteund worden door een onafhankelijke, betrokken uitvaartbegeleidster die ruim tijd voor u kan uittrekken en aandacht voor u heeft, dan kan ik u van dienst zijn.

Ik ben Gita Beets. Ik begeleid uitvaarten in de regio Den Haag. U kunt mij dag en nacht bellen op nummer

06 - 20 40 55 61.

Op deze blog schrijf ik artikelen over wat ik voor u kan betekenen en over wat mij bezig houdt. U kunt meer informatie vinden over betrokken uitvaarten op mijn site www.betrokkenuitvaarten.nl.

zaterdag 6 mei 2017

Een alternatieve manier van herdenken, deel 1

eerst herdenken, dan begraven
Afscheid van Tine
 
Tine overleed omringd door haar schare aan kinderen in een verpleeghuis bij mij om de hoek. De familie belde mij in het begin van de nacht op. Ik kende de familie al, want ik had een aantal maanden daarvoor de uitvaart van hun zus begeleid. Ik schoot mijn kleren aan en stapte op de fiets. Met zijn allen zaten ze in de kamer van hun moeder. Tine lag op bed. De dokter van de nachtdienst moest nog komen en daar wachtten we samen op. En zoals dat gaat werd er gehuild, gelachen en herinnerd.
Toen de dokter geweest was, vertrok iedereen naar huis, behalve de drie dochters. We gebruikten een laken als wade en samen wikkelden we Tine daarin, terwijl we wachtten tot Tine werd opgehaald.

Tijdens het bij elkaar zitten borrelde al snel op, dat de familie graag een herdenking wilde organiseren tijdens een lunch met een kleine groep en daar dan verhalen met elkaar over Tine wilde uitwisselen. Dat het lichaam van Tine daar zelf fysiek in de kist bij zou zijn vonden zij niet gewenst. De verhalen zouden juist een levendig beeld van Tine naar voren brengen. Ze kozen de zolder van Berg en Dal uit om de bijeenkomst te houden. Na afloop zou Tine hen als het ware “op komen halen” en zou er een begrafenis op Oud Eik en Duinen volgen.
De gebeitste en versierde kist van Tine

De familie wilde de kist zelf beschilderen. Ik bracht een lege kist met mijn auto naar het huis van één van de dochters. De kist werd blauw gebeitst en op zondag waren er steeds familieleden die de kist voorzagen van hun bijdrage: teksten, plakplaatjes en schilderingen vloeiden als vanzelf uit hun herinneringen voort. Ze ervaarden dit allemaal als een heel waardevol en fijn proces. Op dinsdag haalde ik de kist weer op. Ik legde Tine, in haar wade, in haar blauwe gedecoreerde kist. Haar lievelingskleur.

Op de dag van de herdenking ontving ik de familie op Berg en Dal. Er waren zo’n 50 mensen uitgenodigd. Aan grote lange tafels aten zij hun lunch. Een schoonzoon was ceremoniemeester en zorgde ervoor dat iedereen zijn verhaal kon vertellen, en de anderen luisterden. Het werd een zeer levendige uitwisseling van verhalen. Het ene verhaal lokte het andere uit. Ik had het gevoel dat ze nog wel langer door konden gaan dan de anderhalf uur die wij er voor hadden uitgetrokken.
Tine was inmiddels met de rouwauto gearriveerd en het hele gezelschap verzamelde zich op het terrein van Berg en Dal achter de rouwauto. Met z’n allen liepen we achter de rouwauto het laantje uit naar de weg. Daar vormden we een lange stoet van fietsers en auto’s en gingen op weg naar begraafplaats Oud Eik en Duinen. Gedragen door haar kinderen en kleinkinderen brachten wij Tine naar het familiegraf.