Soms gebeurt het zomaar! Een bijzondere ontmoeting met een bijzonder mens op een moment dat je dat helemaal niet verwacht. Iemand die zomaar zijn ziel opent en zijn emoties voor je neerlegt, zijn leed met je durft te delen, een moment van diep menselijk contact. En het enige dat je daarvoor eigenlijk hoeft te doen is je open stellen en even te luisteren.
Afgelopen zaterdag stond ik voor een buurtwinkel, met mijn fiets aan de hand te wachten op mijn dochter die binnen het een en ander te regelen had voor een winkelstage voor school. Er kwam een vrouw van rond de 70 mijn richting op lopen. Ze had een verzorgd en opgemaakt gezicht, een kleurige jas en baret (eigenlijk weet ik niet eens zeker of ze er wel zo uitzag, maar dit is het beeld van mijn herinnering). Heel open passeerde ze me en zei me gedag. Het was zo open dat ik het als heel ontwapenend ervoer. Ik zei haar gedag terug en registreerde de enveloppe in haar hand. Terwijl ze langs me heen liep vroeg ze: "Het is toch zondag vandaag?". Ik antwoordde haar dat het zaterdag was, waarop zij haar hoofd naar me omdraaide en zei "ik ben ook zo in de war!" Vervolgens liep ze naar de brievenbus even verderop en postte de brief.
Even later vatte ze de terugweg aan. Ze liep weer langs me en stopte om te verklaren waarom ze zo in de war was. Ze had namelijk recentelijk twee van haar kinderen verloren. Haar gezicht straalde nog dezelfde openheid uit als even daarvoor. Je kon dit leed er niet van af lezen. Je kon er niet van af lezen hoe verdrietig ze was, hoe verloren ze zich voelde. Je kon er ook niet van af lezen hoeveel moeite haar gewone dagelijkse handelingen kostte en hoe onzeker ze zich voelde in dit voor haar nieuwe lege universum.
Vanwege mijn vak heb ik natuurlijk veel met rouwende mensen te maken en veel over rouw gelezen, en ik zei haar dat problemen met het geheugen veel voorkomen bij rouwende mensen. Dat je dan niets kunt onthouden, dat je je niet goed kunt concentreren. Ze voelde zich kennelijk gehoord en vertelde verder over een probleem dat ze had. Ze durfde namelijk niet meer met de bus en de tram. Vaak ging ze nu te voet, want dat ging nog prima, maar soms vond ze dat toch heel erg onhandig. En eigenlijk moest ze er ook een beetje om lachen. We praatten een beetje over de mogelijkheden tot ze tot de conclusie kwam dat ze het eigenlijk gewoon toch maar moest doen. Dat wat eerst heel gewoon was in haar leven om te doen, was in deze periode van rouw opeens een probleem geworden. Ze wist gewoon niet meer hoe het moest. Door er even over te praten voelde ze zich een beetje sterker worden, en verzamelde ze, op dat moment in ieder geval, wat moed.
Na de bus en tram kwam haar eetpatroon aan de orde. Ze vertelde dat ze eerst helemaal niet meer wilde eten, maar dat dat nu helemaal over was. Ze at hardstikke goed en was zelfs heerlijk gaan snoepen. Iets wat ze vroeger echt helemaal niet deed. Ik vertelde haar dat rouwen echt heel hard werken is en dat ze daarom misschien zin in en behoefte had aan die zoetigheid. Ze stond letterlijk een tijdje helemaal stil die woorden te overdenken. Toen knikte ze.
We praatten nog even waarna ze me bedankte voor het luisteren en ik haar voor het gesprek. Een gesprek wat al met al misschien 5 minuten heeft geduurd, maar een onuitwisbare indruk op me heeft gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten